اشعار

سلام بر تو که سلطانِ مُلکِ عشق، رضایی            سـلام بر تو که مـقـبـولِ آسـتـان خـدایی

سلام بر تو که ما را تو دست‌گیر و تو یاری            سلام بر تو که گنجی نهان ز عاطفه داری

از آن گروه که هستند، دوست‌دارِ ضریحت            چه ازدحامِ غریبی‌ست در کنارِ ضریحت

چو پلّکـانی از امـواج شانه بر سر شانه            دعـا زبـانه‌کـشان، جـویـبارِ اشک روانه

محـبـت تو کـشانـده چـقـدر ساده و آسان            دل محمدیان را به سمت و سوی خراسان

تویی که عاطفه جاری‌ست از تمام وجودت            خیال و خاطره مکشوف از کتاب شهودت

تو ای وسیلۀ نزدیک در اجابتِ خواهش            مقام قُرب، هویداست از رکوع و سجودت

حضور دَعوِی لبیک در نـماز و دعایت            ظهـور آیـۀ تـوحـیـد در فراز و فـرودت

صحـیفـه‌های بـلـیغ است در کلام بلندت            روایح گل یاس است در قـیام و قعـودت

هزار دستِ دعا، قفل می‌شود به ضریحت            هزار چشم امید از چهار سوست به جودت

به دادِ مردم درمانده می‌رسد به شفاعت            مروّتی که کـرم کرده کـردگـارِ ودودت

شب است و ذوق مناجات و حال گریه فراهم            برای با تو نشـسـتن مجـالِ گـریه فراهم

به خواب گفته‌ام امشب، به دیده راه نداری            مجال پرسه در این عرصه تا پگاه، نداری

بگیر بهره‌ای از شام قدر، ای دلِ غافل!            که با کـلیدِ دعـا می‌شود مرادِ تو حاصل

دعا به رویِ تو وا می‌کند دری ز کرامت            دعـا تو را برسـاند به سـایه‌سارِ سلامت

دعا کلیدِ بهشت است اگر تو اهل بهشتی            به خاطر دلت امشب، دو قطره اشک نوشتی

اگر امیدِ قـبولی؟ همین دو قـطره کفایت            تـو و امـامِ هُـمـام و رواق‌هـایِ عـنـایت

دلی به بـنـد مـلال، آهـوانه سوی تو آمد            زبان اشک گشود و به گـفتگـوی تو آمد

کدام درد ندید از دوای مهـر تو درمان؟            کدام رنـج نیـابد به دستِ مهرِ تو پایـان؟

کدام خـاطـرِ آشـفـتـه‌ای نـشد ز تو آرام؟            کدام مشکلی از بذل لطف تو نشد آسان؟

به نـامِ نـامیِ تو، ای بـزرگـوارِ گـرامی            گـشوده‌اند در این آستانه سـفـرۀ احـسان

تو را به لطف عظیمی که کرده‌اند عنایت            تو را به آن‌که عطا کرده بر تو نورِ ولایت

تو را به حقّ خدایی، که آفـرید ز نورت            تو را به جانِ عزیزی، که داشت از تو حکایت

تو را به جدّ گرامی، تو را به جدّۀ پاکت            تو را به آیت ایمان،‌ تو را به فضلِ هدایت

که لطف باز نگیری به پیـشگاهِ‌ شفـاعت            که رحمت آوری آن را که خواست از تو رعایت

در گوشه‌ای ز صحن تو قلبم نشسته است            دل، طوقِ الفتی به ضریح تو بسته است

چون دشت‌های تشنه در این آستان قدس            در انتـظـار ابـر عـنـایت نشـسـته است

چون ذره بر ضریح خود ای روح آفتاب!            ما را قبول کن که دل ما شکـسته است

فوج کـبـوتـران تو آمـوخـت عـشـق را            پرواز نور در حرمت دسته دسته است

دریاب روح خستۀ ما را که مثل اشک            دیگر امید ما ز دو عـالم گـسـسته است

مـی‌آیـد از تـراکـم عـالـم بـه ایـن دیـار            قـلـبی که از تـزاحم انـدوه خـسته است

هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد            با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد

از بـس بر آسـتـان تو روی ادب نـهـاد            خـورشـید را غبار رهت سرفراز کرد

مردم، نـیازمـند بهـشت‌اند و شاد از آن            ما را غـم تو از دو جهـان بی‌نیاز کرد

از مــعــجـز تــرنّــم نــقــّاره‌خــانــه‌ات            سـاز شکـسـتـۀ دل ما نـغـمـه ساز کرد

هرکس که رنجه کرد به راه تو یک دو گام            لطف تـوأش هـزار قـدم پـیـشـواز کرد

کوتاه کرد راه خود و «رستگـار» شد            دست طلب به سوی تو هر کس دراز کرد

شب گذشت از نیمه اما با تو صحبت می‌کنم            تا که بگـزارم نـماز عـشق، نیت می‌کنم

ای ولایت شرط تـوحـید تمام عـاشـقان!            با تـولای تو، من تـجـدیـد بیـعـت می‌کنم

در حریم حضرت خورشید، جای ذره نیست            از حضور خود در این درگاه حیرت می‌کنم

تا نگاهم می‌کـنند آئـیـنه‌ها از هر طرف            شـرم از آئـیـنۀ قـرآن و عـتـرت می‌کـنم

من که سنگین‌بارم از بسیاری جرم و گناه            خواهش بال کبوتر با چه جرأت می‌کنم؟

نعمت قرب جوارت را به من بخشیده‌اند            در بهـشت آرزو کـفـران نعـمت می‌کـنم

ای شنـیـده با صبـوری درد دل‌های مرا            اشک اگر بگذارد امشب با تو صحبت می‌کنم

من که با فرمان‌بری از نفس عادت کرده‌ام            کی به خود می‌آیم آخر، کی عبادت می‌کنم؟

خط نزن اسم مرا با صد خطا پشت خطا            من دلِ هر جایی خود را نصیحت می‌کنم

«سورۀ یوسف» که خواندم، آیه شد «هشتاد و هشت»            بارهـا این آیه را با خود تـلاوت می‌کنم

شک ندارم «با کریمان کارها دشوار نیست»            گر نشد کامم روا، خود را ملامت می‌کنم

این خریداران یوسف‌، دست پُر آورده‌اند            من تهی‌دستم چرا بیهوده قـیمت می‌کنم؟

تا نـسـوزد بـی‌گـنـاهـی از شـرار آهِ من            می‌روم از جمع بیرون، با تو خلوت می‌کنم

تا نصیب من شود توفیق ترک معصیت            چشم خود را چشمۀ اشک ندامت می‌کنم

تا نگردد در مقام عرض حاجت، ‌نا امید            با دل خود بعد از این اتمام حجت می‌کنم

یک قدم تا آسمان مانده‌ست از شهر بهشت            من ز غـفـلت آرزوی بـاغ جنت می‌کنم

می‌روم سمت «مصلّی»، می‌رسم تا «پنج‌راه»            یعنی از پـائـین پا قـصد زیـارت می‌کنم

گر که زنگ ساعتِ صحن تو بیدارم کند            توبه در باقی عمر از خواب غفلت می‌کنم

گر که دستم را بگیری، مثل خـُدّام حرم            بعد از این خدمت به قدر استطاعت می‌کنم

بس که تو زود آشنایی ای امام مهـربان            من کجا در محضرت احساس غربت می‌کنم؟

«یک سلامم را اگر پاسخ بگویی، می‌روم            لذتش را با تمام شهـر، قـسمت می‌کنم»

تا بریزم گاهگاهی سرمه در چشم غزل            من به گرد راه زوّارت قـناعـت می‌کـنم

تا بـمـانـد قـصـۀ صیـاد و آهـو جـاودان            بی‌پناهان را به پابوس تو دعوت می‌کنم

در کنار پنجـره فـولادتان با اشک چشم            می‌نویسم «یا علی» و رفع زحمت می‌کنم

خوشا آن غریـبی که یارش تو باشی            قــرار دل بــی‌قــرارش تــو بــاشــی

خوشـا آن‌که تنـهـا تو را دوست دارد            چه خوش‌تر اگر دوستدارش تو باشی

ز بــیــداد پــائــیــز هــم غــم نــدارد            هر آن دل که باغ و بهارش تو باشی

خـوشـا آن گـدایی کـه تـنـهـای تـنـهـا            کـنـاری نـشـیـنـد، کـنـارش تو بـاشی

بر آن محتضر می‌برم رشک هر شب            که شـمع شـب احـتـضارش تو باشی

خوشا آن‌که یک عـمر پروانه‌ات شد            که یک لحظه شمع مزارش تو باشی

شـعـاری به پـیـشـانـی خـود نـوشـتـم            خـوشا آن‌که تـنهـا شـعارش تو باشی

گـــدایـــم گـــدایــم گـــدایــم گـــدایــم

گـدای عــلـی بـن مـوسـی الـرّضـایـم

چه غـم گـر گـنـه‌کـار و نـامـه‌سـیاهم            عـلـی بن مـوسـی الـرضـا داد راهـم

امــام رئــوفــی کـه عــالــم فــدایــش            کـرم کـرد و داد از عـنـایـت پـنـاهـم

سـراپـا شـدم غـرق دریـای رحــمـت            نـگـوئـیـد دیـگـر کـه غـرق گـنــاهـم

هـمـه روی گــردانـده بـودنـد از مـن            رضا کـرد با چـشـم رحـمـت نـگـاهم

بـه جـز دامـن آل عـصـمـت نـگـیـرم            به غیر از رضـای رضـا را نخواهم

چو می‌خواست راهم دهد از کرامت            عـطا کـرد، سـوز دل و اشک و آهم

اگـر خـوار بـودم، اگـر پـسـت بــودم            رضـا داد قـدرم، رضــا داد جــاهــم

گـــدایـــم گـــدایــم گـــدایــم گـــدایــم

گـدای عـلـی بـن مـوسـی الــرّضـایـم

با عنایت به درخواست های تعدادی از کاربران عزیز؛ در پاسخ به این اوامر و همچنین جهت تسهیل بهتر برای کاربران؛ کانال سایت در ایتا ایجاد گردید، دوستانی که تمایل دارند عضو کانال باشند در همین جا کلیک نموده و یا از طریق لینک زیر وارد کانال شده و عضو شوند

لطفا با نشر و تبلیغ لینک این کانال؛ شما نیز در این خدمت به آستان اهل بیت سهیم باشد

    https://eitaa.com/astanevesal

خاک بودم سال‌ها از شـوق گـلدان شما            در دل من بار خـواهـد داد احـسان شما

هرچه را آموختم از کودکی، نام تو بود            یا رضـا گـفـته فـقـط طفل دبـستان شما

جای درس‌ ومشق‌خواندن، گنبدت را می‌کِشم            دفتر من پُر شد از عکسِ شبـستان شما

اعتکاف مشهد ما از شروط بندگی‌ست            من تـمام عُـمـر را هـستم مـسلـمان شما

آمدم ای شاه، یادش خوش! روانش شاد باد!            هر که بوده از ازل روزی غزلخوان شما

مهربانی، خصلت خدمتگزار کوی توست            ای به قـربـان لب خـنـدان دربـان شـمـا

دردهای ایل خود را جـمع کـردم، آمدم            دربـه‌در افـتـاده‌ام دنـبـال درمــان شـمـا

هفت‌پُشت من نمک‌پـرودۀ این سفـره‌اند            آن‌قَدَر نان خوردم از دستِ پدرجان شما!

یک طرف معصومه‌خانم، یک‌طرف سلطان‌طوس            در حقیقت نامِ این خاک است: ایران شما!

نوکر بی‌دست و پا آیا به دردت می‌خورد؟!            آمدم تا بـسـپـرم خود را به دسـتان شما

ای امام مهـربانم! دوسـتت دارم، ز جان            دوستت دارم، قسم هم می‌خورم، جان شما!

روز محشر، خنده‌اش را فاطمه تضمین کُند            هرکسی که چشم‌هایش گشته گریان شما

بین صحن تو، خودم را در نجف حس می‌کنم            هو کشیدم "یا علی" را رو به ایوان شما

هرچه دارم را بگیر و کـربـلایم را بده            یا علی‌موسَی‌الرِّضا! دستم به دامان شما

رفـته رفـته دارد ایّـام مـحـرم مـی‌رسـد            آه! مـی‌آیـد هـمـان مـاهِ پــریـشـان شـمـا

حرمله، خولی، سنان، اَخنَس، عقب‌تر می‌روند            شمر تنهـا می‌شود با جدّ عـطشـان شما

عمه‌جانت همسفر شد با سنانِ پستِ مست            وای از اهل حرم، وای از عزیزان شما

حـسّـی زلال داری و حـالـی زلال‌تر            چشمان تو شده‌ست از این حسّ و حال، تر

آری به خاک‌بـوسی کـوثر نشـسته‌ای            اشـکی بـریـز از دل زمـزم زلال‌تـر

آئـیـنـۀ نـگــاه تـو تـصـدیـق مـی‌کـنـد            در روشـنی نـدیـده از او بی‌مـثـال‌تر

لطفش به مرز معجزه نزدیک‌تر شده‌ست            هـر قـدر آرزوی تـو بـوده مـحـال‌تر

دستان گرم او شده پاسخ‌ترین جواب            وقتی که دست توست ز پرسش، سؤال‌تر

پَـر می‌زنـد دلـم بـه هـوای زیـارتـش            هر روز خسته‌حال‌ترم، خسته‌حال‌تر

خود را کبوتر حرمش فرض می‌کنم            هرگز ندیـده‌ام ز خودم خوش‌خیال‌تر

من نیز می‌روم که ببینم به چشم خود            حـسّـی زلال دارم و حـالـی زلال‌تـر

چـشمم به هـیچ پنجـره رغـبت نمی‌کند            جز با ضریح پاک تو صحبت نمی‌کند

شـایـد هـنـوز بـنـدۀ خـاکـم که گـنـبـدت            من را به آسـتـان تو دعـوت نـمی‌کـنـد

مولا نگـو که این پر و بال شکـسته را            بـاران مـرهـم تـو شـفـاعـت نـمـی‌کـنـد

دیـگـر کـبـوتـر دل مـن آب و دانـه را            جـز با کـبـوتـران تو قـسـمـت نمی‌کـند

آخـر بـدون مــرحـمـت چـشـم‌هـای تـو            این خـسـته را خـدا هم اجـابت نمی‌کند

خـوانـدی مرا، وگـرنه بدون اشـاره‌ات            قـلـبـم چـنـین هـوای زیـارت نـمی‌کـنـد

سیر من سیر الی‌الله است تا مقصد تویی            کیستم؟ دست نیازم، لطف بیش از حد تویی

کیستم؟ عرض سلامم، بال در بالِ نسیم            می‌کشد آن‌که مرا هر صبح تا مشهد تویی

صبح مشهد زندگی تازه‌ای در من دمید            حس شیرینی که در خود زندگی دارد تویی

ای نـگـاه لـطـف تو بـی‌ابـتـدا بی‌انـتـهـا            من چه می‌فهمم، گمانم معنی سرمد تویی

یا امان الخـائـفـیـن! آیا امـانـم می‌دهی؟            آن‌که نگذارد تفاوت بین خوب و بد تویی

آمدم از خـویش تا تو ای نگـاه بی‌کران            سیر من سیر الی‌الله است تا مقصد تویی

من كـیـسـتـم؟ کـبـوتـر بـی‌آشـیـانـه‌ات            محـتاج دست‌هـای تو و آب و دانه‌ات

نامـت بـلـنـد مثـل غـزل‌هـای آسـمـان            هشت‌ آسمان نشـسته به ایوان خانه‌ات

از کـوچه‌بـاغ‌هـای نـشـابـور رد شدی            با کوله‌باری از غم غربت به شانه‌ات

دل در مدینه عـاشق روی تو شد ولی            از کـوچه‌های طـوس گرفـتم نشانه‌ات

دست من و ضریح تو ای هشتمین بهار            امشب دلـم عـجـیب گـرفـته بهـانـه‌ات

همچون نسیم صبح و سحرگاه می‌رود            هرکس میان صحـن حـرم راه می‌رود

از هرچه غصه دارد و غم، می‌شود رها            هر سائـلی به خـدمت این شـاه می‌رود

وقـتـی فـرشـتـه‌های حـرم بال می‌زنند            از ســیـنـه‌هـای شـعـلـه‌زده آه مـی‌رود

اینجا بهـشت روی زمین فـرشته‌هاست            از کـوی تـو فـرشـتـه به اکراه می‌رود

خورشید در طواف حرم، وه! چه دیدنی‌ست            هر شب به پـای‌بـوسی آن مـاه می‌رود

باب‌الجواد راه ورودی به قـلب توست            حاجت رواست هرکه از این راه می‌رود

در این حریم هر که بیاید غریب نیست            هرکس که دل‌شکسته بُوَد بی‌نصیب نیست

عطری که می‌وزد به فضا در حریم قدس            چون عطر یاس و یاسمن و عطر سیب نیست

اینجا که می‌رسی نفـست تـازه می‌شود            دلداده می‌شوی و دلت بی‌شکیب نیست

بازار عاشـقی و محـبت هـمیـشگی‌ست            این رسم جاودانه در اینجا عجیب نیست

آب حـیـات، آب شــفـا دارد این حـریـم            این خطّه را نـیاز به نـاز طـبیب نیست

اینـجـا دعـا به اوج تـمـنّـا رسـیده است            اینجا دمی به جز دم «اَمّن یجیب» نیست

هرکس به گوشه‌ای به نیایش نشسته است            سنگ صبورِ این همه دل جز حبیب نیست

اینجا پُر از هجوم صدای ملائک است            اینجا صدای هیچ غریبی غریب نیست

نـشـسته‌ام به رواقی به گـوشۀ حـرمش            رهـا رهـای رهـا زیـر آبـشـار غـمـش

یقین به چشمۀ تسنیم دوست متصل است            که نور می‌چکد از روزن سپـیده دمش

چه سـال‌ها که هـم‌آوای نـوبـتی‌خـوانان            رسیده است به گوشم طنین زیر و بمش

به کاظمین و به مشهد سلام و عرض ادب            به حـسّ و حال غـریـبانۀ شـبـیه هـمش

دم مسیح خراسان به لطف حق گرم است            برایتان چه بگویم ز لطف دم به دمـش

چو پا گذاشت به ایران هزار چشمه شکفت            هـزار جـان گـرامی فـدای هـر قـدمش

هوای روضۀ رضوان اگر به سر داری            بیا به سمت خراسان و روضۀ ارمـش

به پادشاه و گـدا و به عـارف و عـامی            خبر دهـید که عام است سفـره کـرمش

گـره گـشـوده ز کارم به طرفـةالعـیـنی            به نـام پاک جوادش چو داده‌ام قـسمش

هر آنچه داده به من لطف بی‌کران بوده‌ست            که راضی‌ام به زیادش که قانعم به کمش

شهـیـد عـشق شد و آرمید کـنج بهـشت            هر آن که رقص‌کنان رفت زیر تیغ غمش

چه افـتـخـاری از این افـتـخـار بـالاتـر            که شاعـرش شده‌ام زیر سـایۀ عـلمـش

چه می‌شـود که شـبی نـامـۀ سیـاه مـرا            بـگـیـرد و بـنـوازد بـه گـوشـۀ قـلـمـش

سـپـاه مـنـتـقـمـانـش هـمیـشـه بـیـدارنـد            یـکی خـبر بـرسـانـد به اولـیـای دمـش

نمی‌کَنیم دل از این حرم، از این درگاه            قـسـم به مـادر بی‌بارگـاه و بی‌حـرمش

تا ابد باب‌الرضا در حکم باب‌الحاجت است            این حرم دارالشفایش هم بدون نوبت است

زیر دِینِ هر کسی رفتم سرم منّت گذاشت            در عوض شاهِ خراسان سفره‌اش بی‌منّت است

با وجود پنجـره فـولادِ مشهـد، هر کسی            حاجتش را جای دیگر می‌بَرد در غفلت است

هر که را دیدیم از این سفره روزی می‌بَرد            هر که را دیدیم از فضل رضا در حیرت است

کاش پـشت پـنجـره فـولاد پـابـنـدم کـنند            روزهای بی‌حرم، در اصل یوم‌الحسرت است

از امامم قول می‌خواهم بیاید وقت مرگ            کار وقتی با رضا باشد خیالم راحت است

روضه‌ها سمت بقیع و چار قبرش می‌رود            روزهایی که شبستان‌های مشهد خلوت است

پیش پای من اگرچه راه غیر از چاه نیست            شکر، اما دستم از دامان تو کوتاه نیست

از زمـانـی که پـیـاده تا حـریـمـت آمـدم            تازه دیدم تا بهشت آنقدرها هم راه نیست

گنبدت خورشید تابانی‌ست در شب‌های شهر            آن‌قَدَر که در غزل‌ها صحبتی از ماه نیست

گـاه و بـی‌گـاه آمـدن یا گـاه‌گـاهی آمـدن            هیچ‌کس نشنیده از دربانِ اینجا "شاه نیست"

پنجـره فـولادِ تو طـوری گره وا می‌کند            که ضریحت نیز از غم‌های ما آگاه نیست

اشک‌های شوق بر مژگان جارو شاهدست            هیچ کاری در حرم همراه با اکراه نیست

در زیارت‌نامه‌هایت مهربانی جاری است             هیچ یک اما به خـوبیِ امـین الله نیست

آن خالقی که بر تن بی‌روح جان دهد            مـهـر تو رايگـان به دل خـاکـيان دهد

شخص کـريم، جودِ بـلا شرط می‌کـند            آری خـدا هر آنچـه دهـد رايگـان دهد

هر نعـمتی که داد خـدا، بی‌سـوال داد            وصل تو را که خواسته‌ام بی‌گمان دهد

از خلـقت تو خواست خداوند لامکـان            ما را کنار رحـمت عامش مکـان دهد

گر جان دهم به يک نگهت سود با من است            کالای خويش را که بدين حد گران دهد؟

بی‌امـتحـان مرا به غـلامی قـبول کـن            رسـوا شـوم اگر دل من امتـحـان دهد

دارم اميد لطف تو گيرد چو دست من            دامـان پُـر ز گـرد گـنـاهـم تکـان دهد

می‌خواست گر خدای که نبخشد گناه ما            ما را چرا امام چـنـين مـهـربان دهد؟

آن پرچمی که بر سر بام حريم توست            راه بـهـشت را به مـحـبّـان نـشان دهد

قلب"حسان" به ياد تو از غصه فارغ است            در انتظار اين که به پای تو جان دهد

روز جزا که در صف قرآن و عترتيم            مـا را امـام ثـامن ضـامـن؛ امـان دهد

دوباره عرض‌‌ِادب، عرض‌ِ احترام از دور            دوباره قسمت ما می‌شود؛ سلام از دور

سلام حضرت سلطان، مرا نمی‌طلـبی؟            بـبـیـن چـقـدر فـرسـتاده‌ام پـیام از دور

منی که دست به‌سینه گذاشتم هر صبح            سلام داده‌ام از روی پشت‌ِبام، از دور!

اویـس نـیـسـتم، اما نـسـیـم رحـمـتِ تو            هـمیـشـه درد مـرا داده الـتـیـام از دور

نـگــاه نــافـذ تــو آهــوی خـیــالِ مــرا            به یک اشارۀ کـوتاه کـرده رام از دور

به‌ رغم فاصله، گلدسته‌های تو انداخت            کـبـوتـرِ دلِ تـنـگ مـرا بـه دام از دور

دلـم هـواییِ دیـدارِ تـوسـت از نـزدیک            اگرچه لطف‌ِ تو بوده‌ست مستدام از دور

اصلاً بـعـید نـیـسـت که نـامـه‌‌سـیـاه‌هـا            گـردنـد تـحـت قُــبـه‌ات از بـی‌گـنـاه‌هـا

ای کـربـلای من، نجـف من، بقـیع من            ای مـشـهـد تـو جـمـع هـمـه بـارِگـاه‌ها

قـربانِ کـیـمیایِ دو چـشـمانِ مـستِ تو            آقــا مـرا نـگــاه کـن از آن نــگــاه‌هــا

در کوی تو شکسته دلی می‌خرند و بس            ذکـر خـداسـت پــای ضـریـح تـو آه‌هـا

تو زیـر سـایـه‌ات همه را راه می‌دهی            یـا ایـهــاالـعــزیــزِ هـمـه بـی‌پــنــاه‌هــا

تو سایه‌ات شـبـیهِ خـدا بر سر همه‌ست            مهمان‌نوازی‌ات چه‌قَدَر عین فاطمه‌‌ست

سـلامـم بـه سـلـطـان و ماهِ منـیرم            سـلامـم بـه درگـاهِ نِـعــم‌ الامـیــرم
منـم زائـرِ صحـنِ چـشـمانِ پاکـت            چو دیوانه عمری به نامت اسیرم

اگر غرقِ عصیان و غرقِ گـناهم            تـوسـل بـه دامــانِ خـیــرِ کـثـیـرم
به پیشِ نگاهِ تو خـم می‌شوم چون            به درگـاهِ لـطـفـت سـراپـا حـقـیرم
ز دریـای مِـهـرت مرا هم ببـخـشا            که آن شـوره‌زاری شـبـیهِ کـویرم
چه محزون رسیدم به درگاهِ تو تا            ز عـطرِ ضریحِ تو حاجت بگـیرم
دلی که شکسته دعایش قبول است            مـن آن سـائـلِ بـی‌نــوا و فـقــیـرم
مــن و آهِ بـی‌انــتـهــای جــنــونــم            بـبـین دردِ هجـرانِ تو کرده پـیرم
به عـشقِ گُـلِ روی تو زنـده باشم            تویی جـلـوۀ عـشـق و مـاهِ مـنـیرم
بـه مـن آبـرو داده‌ای بـا نـگـاهـت            به قربِ جلالت ببـین سر به زیرم
شد از نَم‌نَمِ اشکِ من صحنِ تو خیس            تـو کـه آشـنــایـی ز آه و نـفــیــرم
تو صد آسمان را به رویم گشودی            که در هر دو عالم تویی دستگیرم
دلم بس که دل بـسـته بر رأفتِ تو            غـلامیِ تو حک شده بر ضمـیـرم
من از روزِ خلقت به قـلبم نوشـتند            به مِهـرت بمانم ز عشقت بمـیرم!